|
|
|
Op 10 oktober 2003 zijn wij getrouwd. Het was een buitengewoon geslaagde dag. We hadden van te voren niet gedacht dat trouwen zo leuk zou zijn en we raden het nu iedereen aan.
De foto’s die Jos Sprangers heeft gemaakt geven een impressie van onze huwelijksdag. We begonnen bij ons thuis. Jos was een klein beetje laat en Carmen was al behoorlijk zenuwachtig. Toch is het Jos gelukt om Carmen op alle foto’s ‘loslippig’ te laten kijken. (Die term is afkomstig van een fotograaf – niet Jos – en Carmen vindt dat moeilijk: als er foto’s worden genomen krijgt zij best wel gauw een strak bekje). Nick kijkt altijd al loslippig van zichzelf.
|
|
|
 |
Toen wij het huis verlieten, kwam er een moeder met dochter langs. Dochter (van +/- 6) kwam ons spontaan – zonder influistering van ma – een handje geven ter felicitatie. |
In de trouwauto – Nick’s Volvo, aangekleed met roze en paarse linten, maar die zie je nergens op de foto – reden we naar het bos voor de trouwreportage. Het regende, maar Jos heeft netjes om de druppels heen gefotografeerd en er was een paraplu bij de hand. Tussen de foto´s door werd Carmen telkens even in een stola gewikkeld tegen de kou. Nick niet. Die was heel stoer.
|
|
|
Een deel van de reportage is genomen langs het water. Je ziet Carmen een beetje scheef staan. Haar sleep wijst daar in de richting van het water. Jos wilde dat ze nog dichter bij de waterkant zou gaan staan, maar daar verzette ze zich heftig tegen. Ze vond het zo al eng genoeg. Ze zou eens in het water kunnen vallen.
|
|
|
Toen de reportage klaar was kwamen er ouders, getuigen en broer voor de lunch. Carmen had voor deze gelegenheid haar overjas uitgetrokken. In plaats daarvan droeg zij een schort, ter voorkoming van morsen op bruidsjurk.
|
|
Na de lunch was het tijd om echt te gaan trouwen.
|
|
|
|
Dat deden wij met verve, mede dankzij de ambtenaar van de burgerlijke stand, een tamelijk verrassende dame. Zij stak een behoorlijk persoonlijk verhaal af. Dat kenden wij grotendeels wel, want dat hadden wij haar twee weken eerder zelf gevoerd. Er zaten ook wat onverwachte elementen in, die buiten ons medeweten aan familieleden waren onttrokken.
Dat Carmen als kind graag in de modder speelde en de hoge hakken van haar moeder aantrok in de verwachting dat ze dan ook door volwassenen ‘groot’zou worden gevonden. Dat ze graag haar broertje pestte en sloeg en dan hard wegrende totdat hij sneller en sterker werd dan zij. Dat ze samen met haar broer met de lego speelde en speciale benamingen had voor de verschillende stukjes. Puntjes, Staartjes, Gewone, Lange, Hele lange, Blokjes, Politietjes. Dat ze op vrijdagavond als hun moeder niet thuis was samen kookten en dat er dan altijd zout moest worden gemorst (om het lot te tarten en ruzie te krijgen).
Dat Nick een rustige en gemakkelijk jongen was en graag knutselde. Zo graag, dat toen er eens een vriendje kwam spelen, Nick verdween en door zijn moeder werd teruggevonden in de garage, bezig met een knutselwerk dat echt afmoest.
Het verrassendst was echter dat zij onze ´degelijke opvoeding´ roemde. Waar ze dat vandaan heeft gehaald is ons een raadsel. Wijzelf noch familieleden kunnen daaraan hebben gerefereerd. Het leidde dan ook tot enige hilariteit in de trouwzaal van het Koetshuis.
|
|
|
Eveneens tamelijk hilarisch was het feit dat Nick bij het wisselen van de ringen zonder aarzelen zijn eigen ring uit het doosje pakte. Hij wilde kennelijk erg graag trouwen.
|
|
|
|
|
|
Carmen ook. ´Gelukt´, zie je haar denken bij het verlaten van het Koetshuis. Een en ander was mede te danken aan de getuigen Mieke, Marina, Lucy en Joop. |
|
|
|
|
|
Van de andere aanwezigen tonen wij hier expliciet: de enige oma, enige ouders (zowel bio als stief (en schoon)) en de enige foto waarop de ceremoniemeester staat.
|
|
|
|
|
Het feest vond plaats op een locatie in een ander dorp. De weg daarheen was nauwkeurig door Nick op onze website uitgeduid. Ook had hij een aantal routebeschrijvingen op papier meegenomen en aan één der getuigen gegeven ter verspreiding aan liefhebbers. Joop vond ze echter kennelijk zo mooi dat hij ze allemaal zelf wilde houden en meenam richting de feestlocatie. De fotograaf wist nu niet waar hij wezen moest. Hier zie je hoe Inelou (de moeder van Carmen) en Nick hun best doen om een goede uitleg te vinden met behulp van het stratenboek. Carmen gelooft het wel.
|
|
In 't Ruyterhofke hadden zich aan verschillende tafels verschillende gasten geposteerd.
|
|
|
Het traditionele aansnijden van de bruidstaart vonden wij een saai ritueel. We wilden wat anders. Daarom heeft Nick voorafgaand aan de toast op het bruidspaar Carmens bruidsstaart afgesneden.
|
|
|
|
Het afsnijden
|
|
|
De toost
Daarna vertrok de fotograaf. Het feest moest toen echter nog beginnen. Na het eten waren er - uiteraard - stukjes. Inelou en Jan (kersverse schoonmoeder en stiefschoonvader van Nick) hieven, in het gareel gehouden door Reinout (zwager) op de piano, een lied aan. Het was zeer coupletrijk. Aan elk jaar van Carmens leven werd een couplet gewijd. Gelukkig hield het halverwege op. Na Carmens achttiende verjaardag ging het in sneltreinvaart richting de ontmoeting met Nick (die aanvankelijk Marco heette).
Daarna was er een stuk van Ratatouille, de toneelvereniging waarvan Nick lid is. Het behandelde een welbekend thema: is Carmen wel goed genoeg voor Nick? Of iets specifieker: is Carmen a) een slettebak of b) eigenlijk wel beschaafd en bescheiden? Het juiste antwoord was gelukkig b. Ons huwelijk heeft de zegen van de Ratatouillers.
Reinout zong - zijn eigen woorden - een tearjerker. Oordeel zelf. Tekst en muziek zijn beide van zijn hand.
En toen ... en toen was het tijd voor het klapstuk van de avond. Het verhaal ´De sprong gewaagd´ - van de hand van Marina Lucy (pseudoniem voor Marina, Lucy en Jurriën) - werd (op verzoek/onder dwang) voorgelezen door Carmen. Op veler verzoek volgt hier integraal de tekst.
Toen rond middernacht het feest klaar was en er al werd opgeruimd, bleek Reinout nog het een en ander in zijn mouw te hebben. En zo zongen de resterende gasten en bruid (de bruidegom beweert niet te kunnen zingen en houdt zich daar aan) een variatie op ´these are a few of my favorite things´ van the Sound of Music. Tweemaal, omdat het zo´n mooi lied was, vooral met de nieuwe tekst.
En toen ging iedereen weg en slapen. Het bruidspaar was erg gelukkig en erg moe.
|
|
THE END
Einde of ga terug naar de vorige pagina.
